Tales of Draqoyin - Te bloot - Deel 3

In twijfel of we 2 gram wilden nemen, of toch bij 1,5 bleven hebben we besloten toch maar 1,5 te doen.

Met dat we alles ingepakt hadden zijn we op de fiets gesprongen naar het meer. Het is een warme zomerdag en we gaan trippen bij het meer.

Bij aankomst zoeken we een plek, "het is wel druk hè", zeggen we tegen elkaar. We vinden een plek onder een jonge boom, de bladeren zijn fris groen en de stam is nog geen 10cm dik. We hebben ons deze keer iets beter voorbereid op de misselijkheid, we hebben ranja meegenomen. Nadat we ons gesetteld hebben op het kleed onder de boom drinken we het drankje.

Gapen...

Vanaf het moment dat de trip van start is gegaan begint de zon intens te branden op mijn kleding. Het boompje, recht boven me, begint transparante bladeren te krijgen. We hebben ons eerste uitstapje al gemaakt en bij terugkomst kijken we elkaar aan alsof we een connectie hebben. Tegelijk kijken we naar de chocobons die op het kleed liggen en yeeten het de schaduw in. We besluiten voordat de trip echt gaat beginnen en niet meer fatsoenlijk kunnen lopen dat we het kleed de schaduw in trekken van de grote groep bomen, een meter of 10 verderop.

Met veel struggles slepen we onze spullen de schaduw in en ploffen we op het kleed. Deze trip is wel even andere koek. We dippen af en toe in ons eigen wereldje en het geeft een prima jojo effect naar de buitenwereld. Op onze oude plek begint een groepje mensen te ontstaan. Een stel oudere Turken is zich gaan settelen onder het jonge boompje; een parasol, tafeltje, klapstoelen... Ze hebben het goed bekeken daar! O, daar komt ook een koelkist aan. Ik verdwijn weer in mijn wereld, om mij heen hoor ik het geroezemoes van de menigte en ik geniet van de drukte waarin men zich begeeft. Ze zijn zo druk met zichzelf...

We komen weer op hetzelfde moment terug en liggen met een paar gezegde woorden op onze rug. Links van ons, het groepje jongeren, heeft inmiddels een spike van hormonen ervaren. De dames hebben net een uitje gemaakt naar het water en een van hen heeft oogcontact gehad met een jongen. Dit verhaal komen ze vertellen aan de groep die is blijven liggen. De stem van deze meid is schel en galmt door mijn hoofd: "... wij staan daar bij het water ... hij kijkt naar mij ... spat water naar ons toe! ..." galmt ze, over en over; een loop. Achteraf zei mijn vriendin "Ik dacht echt, dit is het leven nu... Jup! Beter ga ik het maar accepteren...". Precies de spijker op zijn kop.

Terwijl de meid nog aan het nagalmen is begint de groep Turken zich uit te breiden. Ze hebben gemerkt dat de zon toch wel erg warm is en de parasol niet aan iedereen schaduw biedt. Ze hebben besloten de dichts bijzijnde schaduw op te zoeken. Naast ons... Op geen halve meter afstand is de rest van de groep zich gaan settelen. Hello? Personal space? Te bloot!

Terwijl we in en uit ons wereldje stappen lig ik op mijn buik te koekeloeren naar hoe de groep groter en groter wordt. Het is mooi om te zien dat iedereen zich zo druk kan maken om van alles en nog wat, terwijl wij daar liggen de spacen.

We beginnen weer wat bewuster te worden van onszelf, het is weer mogelijk wat te bewegen en we besluiten ons kleed te verplaatsen ver van de grote groep vandaan. De echo van de meid uit die groep jongeren is inmiddels ook weg geëbd en we zoeken de rand van de schaduw weer op. De zon zal straks op ons komen, zoals de zon onder zal gaan zullen we de laatste stralen nog voelen voordat het te fris gaat worden. We kruipen weer op het kleed en beginnen ons aloude gesprek weer verder op te pakken. De wereld zit achter een vlies, wij zitten in onze bubbel.

Wil ik zeggen dat dit een aanrader is? Ab-so-luut niet. De omgeving daarentegen was perfect. Maar niet met zo veel mensen om je heen. Ik heb me tijdens deze trip niet echt comfortabel gevoeld en heb voor een korte periode kunnen relaxen en genieten van de trip. Volgende keer ga ik gewoon weer in de tuin liggen.