Tales of Draqoyin - Een stapje verder - Deel 2

Een stapje verder...

Nog steeds een beetje voorzichtig, hebben we de dubbele dosis genomen in vergelijking tot de vorige keer. Deze paddo zou meer euforie met zich meebrengen dan de McKennaii. Ondanks mijn hoge verwachtingen van de vorige keer, ben ik deze keer wat meer open-minded erin gestapt.

Daar liggen we, in de tuin, op een kleed. Één grote zandbak. Het is heerlijk weer, de stralen zon glijden over je gezicht. Er staat een lichte bries wind dat voor een heerlijke verkoeling zorgt. Terwijl we op het kleed liggen en naar de wolken staren begint de trip...

De opbouw is duidelijker te voelen in dan de vorige keer. Een licht, onaangenaam gevoel begint te ontstaan in mijn buik, ik gaap. Het is bij me bekend dat een misselijk gevoel kunt hebben als je gaat trippen op paddo's, nog een gaap. Na een poosje is de misselijkheid verdwenen en lig ik, op het kleed, te genieten van geweldige wolken partijen die in elkaar over lopen. Geometrische vormen beginnen te ontstaan, op het geweldige blauwe canvas in de lucht. Ik kijk waar de interesse me leidt.

Mijn vriendin weet me elke keer weer op iets nieuws te wijzen. "Kijk, hoe groen het gras is!" zegt ze. De gloeiende groene deken, naast ons. "Voel het zand!". We zitten in onze eigen bubbel en het voelt geweldig. De euforie van B is echt een nieuwe ervaring. Alles is zo scherp en het lijkt net of je overal in kan kruipen. Ik ben aan het genieten. Weer een gaap...

Terwijl mijn vriendin zich op haar buik heeft gedraaid en met het zand aan het spelen is richt ik mij nog steeds op de lucht. Het is een bijzondere gewaarwording, de geometrische vormen blijven komen en gaan en op een gegeven moment sluit ik mijn ogen.

Er ontstaat een beeld voor me. Ik kijk, vanuit een andere ruimte naar een keuken. Een landelijke keuken, met veel onbewerkt hout. Er staat een gedaante bij het aanrechtblad. Het is een kookeiland. De gedaante is spullen (ik denk dat het boodschappen zijn) aan het uitpakken. Maar er beweegt niks. Het lijkt een pamflet van een film. Ik probeer verder te kijken of er iets gaat gebeuren, maar het blijft bij het beeld gefixeerd.

Terwijl ik mijn ogen weer open doe, beginnen onze gesprekken te lopen. We praten over van alles en nog wat. Dit zijn meestal de momenten waar ik me dingen af begin te vragen. Ik vraag mijn vriendin hoe het heet als je die kleuren en geometrische vormen ziet, je hebt daar ook van die brillen voor. "Kaleidoscope", zegt ze met veel moeite. Haar brein raakt altijd mush terwijl bij mij de behoefte van begrip meer naar de voorgrond wordt getrokken. Begrijp me niet verkeerd. Ik wil altijd alles begrijpen en als ik dat niet kan, dan bestaat de mogelijkheid dat ik daar nog dagen over kan blijven vast zitten. Het zijn juist deze momenten dat ik geweldig vind, want ondanks dat ik misschien niet 100% begrijp wat er gezegd wordt, het is oké.

Ik staar weer naar het blauwe canvas boven me, lichtelijk teleurgesteld want de witte sluiers beginnen te verdwijnen en het prachtige beeld dat met zich mee bracht laat zich nu over tot de verbeelding. De geometrische vormen beginnen langzaam een geheel te worden. De beste manier om dit te beschrijven is het label van een waterfles, maar dan verspreid over het gehele blauwe canvas. Ik zie een wateroever, achterin een groot bos dennenbomen. Links en rechts een klein eiland met een paar bomen. Ik kijk naar een meer. Voor dat meer, alsof ik het begin van een film aan het zien ben, zie ik een groot label verschijnen, het geheel lijkt op het label dat op een waterfles zit. Ik kan niet lezen wat de tekst op het label betekent.

We raken weer in gesprek.

Richting het einde van de trip begint de activiteit ook meer naar boven te komen. Af en toe loop ik naar het toilet om te plassen en el-ke keer dat ik terug kom kijken we elkaar aan en schieten we in een lachbui. Alles is oké, dit is vakantie.

Een diepe zucht en we blazen de trip van ons af... Woesh.