Magic Truffel Experience

Magic Truffel Experience

Ik neem ze in stilte. Geen muziek, geen prikkels, alleen het kauwen, de aardse smaak, het wachten. Ik ga liggen, sluit mijn ogen. De eerste golven komen zachtjes binnen, alsof de realiteit zich een beetje uitrekt. Mijn lichaam voelt licht, dan zwaar, dan verdwijnt het helemaal. Dan barst alles open. Mijn gedachten schieten alle kanten op, eindeloos en tegelijk niet bestaand. Mijn identiteit verpulvert als zand tussen mijn vingers. Ik vergeet mijn naam, mijn verleden, waarom ik hier lig. Ik vergeet dat er ooit een ik was. De wereld, mijn leven, alles wat ik serieus nam—een illusie. Een droom die zich voordoet als werkelijkheid.

Ik zie mijn herinneringen, mijn angsten, mijn persoonlijkheid... en ze vallen uit elkaar als een kaartenhuis. En dan komt de klap. Het is allemaal een grap. Ik ben de grap. Ik begin te lachen. Eerst zachtjes, dan onbedwingbaar. Mijn hele bestaan—het streven, de angsten, de drang om ergens bij te horen—het was nooit echt. Ik had mezelf zo serieus genomen, terwijl het universum me al die tijd in stilte uitlachte. Niet op een gemene manier, maar als een vriend die wacht tot je eindelijk doorhebt dat je de punchline bent.

Ik zie mezelf nu. Niet als een mens, maar als een knipperend punt in een eindeloos netwerk van bewustzijn. Geen grenzen, geen scheiding, alleen energie die stroomt, vormt, verdwijnt, en weer terugkeert. Het universum lacht, en ik lach met haar mee. Op dat moment geef ik me over. Volledig. Ik laat de laatste resten ego los en smelt samen met het geheel. Geen angst. Alleen een diep weten.

Langzaam kom ik terug. De muren stoppen met golven, mijn lichaam voelt weer als van mij. Maar iets is veranderd. De grap blijft. Ze zit ergens in mijn gedachten, in mijn botten, in de ruimte tussen mijn ademhalingen. Want als je de grap eenmaal ziet, kun je haar nooit meer niet zien. En je neemt het leven nooit meer zo serieus.