Tales of Draqoyin - Kilometers lang - Deel 5
- draqoyin
- 31 mrt 2024
- 3 minuten om te lezen

Daar zit je dan, 2 gram B+. We zijn met een grote groep in de woonkamer bij mijn goede vriendin en we besluiten allemaal te trippen. Iemand heeft het briljante idee te gaan wandelen. De trip begint echt net te starten en we staan allemaal in onze warme jas buiten te wachten op elkaar. Gaap...
Tot op heden heb ik nog niet gevonden wat het kan zijn dat die gapen veroorzaakt, ik vind het wel grappig en eigenlijk een prima indicator voor me dat ik paddenstoelen op heb. Het zit me niet dwars, maar vind het bijzonder dat ik eigenlijk de enige ben die dit doet (als ik kijk naar mijn trip partners).
We beginnen de wandeling richting het spoor, nog niet echt bijzonder allemaal. Totdat het begint in te slaan bij een vriendin, ze ziet rode lampjes door de bomen aan de andere kant van het spoor en begint over duivelse onderwerpen te praten. Ik weet haar van het onderwerp af te houden. Kan dat er echt niet bij hebben hoor! En wandelen, en donkere verhalen.. Nah..
We raken wat verder van de groep, maar zijn gezellig in gesprek. De rest wacht op ons bij het station. We besluiten het bedekte, verharde, pad achter het spoor langs te pakken. Bomen links en rechts tussen de woonwijk en het spoor door. De route die we nemen naar dat pad toe is misschien 50 meter, maar we lopen gigantisch door de blub. Met dat we bij het pad aankomen zien we dat er een drogere route gewandeld kon worden. Ach, ja.. Schouders ophalend lopen we verder.
De vriendin die de rode lampjes had gezien en ik lopen achteraan in de groep. Naarmate we verder lopen begint de wandeling lichamelijk zwaarder en zwaarder te worden. We hebben de grootste schik en praten over de domste onderwerpen maar de uitputting is ook echt aanwezig.
Uiteindelijk komen we op een T-splitsing. Ik weet dat we ongeveer op de helft zijn en dat we dus dezelfde afstand nog een keer moeten afleggen, maar dan door de woonwijk heen. "Dat leek wel alsof we helemaal naar Groningen moesten lopen, kilometers lang" zucht ik. Flink gelach terwijl iedereen de jas al half uit heeft.
Het zicht op het donkere beboste pad was blurry. Overal waar je keek was het wazig en de verbeelding liet te wensen over. Het moeten focussen op waar je de volgende stap zetten kostte zo veel energie dat er eigenlijk geen ruimte was voor andere ervaringen. Daarbij moet ik wel zeggen, een modderplas leek voor een split-second op een spinachtig beest. En iemand die verderop in de groep liep had haar jas al half uit en hing dus half over haar schouder, dat leek alsof haar arm drie keer zo lang was. Verder leek het dus alsof we een wereldreis aan het wandelen waren.
Met dat we terug kwamen zijn we lekker gaan chillen. De vriendin waar ik de hele rit mee gelopen had bleef (zoals gewoonlijk) gezellig door ratelen, ik en mijn vriend zijn gaan liggen op de zitzak en hebben de rest van de tijd genoten van de gesprekken om ons heen.
Boven de bank, waar wij dus tegenover zaten, hangt een schilderij. Witte achtergrond en alleen het zwarte van de panda is zichtbaar. Hij draagt een pistool. Het hoofd van de panda kon niet stil blijven staan en bleef maar om zijn as draaien, linksom, rechtsom en zelfs ondersteboven.
Het plant potje deed zijn dansje op zijn plek een diepe zucht en ik blaas de trip van me af... Woesh.
Comments